Al weer aan het inpakken voor deel II!

Vlak voordat we naar Jakarta vliegen nog een laatste verslag uit de Filippijnen. We waren gebleven bij de donderdag, toen we een wandeling naar Mount Pinatubo hebben gemaakt. Op vrijdag hadden we een relatief rustige dag. Luuk en Rachel zijn ’s morgens met Justin en Paul naar de duikwinkel geweest voor wat nieuwe ‘gear’, Paul vloog ’s middags weer terug naar Jakarta. Met z’n vijven zijn we aan het begin van de middag naar ISM (International School Manila) geweest om te kijken waar Rachel en Justin op school hebben gezeten nadat ze hier naartoe verhuisd zijn. Dat is nog al een verschil met een Nederlandse middelbare school! Waar wij het met een miezerig gymzaaltje moeten doen zijn hier zwembaden, voetbalvelden, atletiekvelden, tennisbanen en compleet ingerichte muziekstudio’s te vinden. Rachel heeft nog met een aantal bekenden gesproken en vond het leuk om weer even terug te zijn!
In de buurt van ISM ligt een groot Amerikaans oorlogskerkhof, waar ruim 18.000 Filippino’s en Amerikanen hun laatste rustplaats onder strak gerijde witte kruizen hebben, precies zo netjes en ‘decent’ als dat in Margraten in Z. Limburg. Er is van 1942 tot 15 augustus 1945 hier in de zeeën in ZO Azië enorme strijd geleverd! Na dat we hier hebben rondgelopen zijn we via Bonifacio High Street, een gloednieuw en modern winkelgebied, weer in de taxi gesprongen en naar huis gegaan. Dit keer was de rit gelukkig niet zo lang :).

Het programma voor de zaterdag was iets drukker; ’s morgens zijn we met Liza naar een marktje in de binnenstad gegaan. De markt was niet zo groot maar er was genoeg te krijgen en veel mensen kopen er een lekker hapje eten wat ze ’s middags of ’s avonds thuis op kunnen eten. Na het bezoek aan de markt is Liza haar eigen weg gegaan en zijn wij door de chauffeur naar Rizal Park gebracht. Dit park is vernoemd naar José Rizal, een schrijver en de nationale held van de Filippijnen. Het park ligt op de plek waar hij in 1896 gefusilleerd is vanwege zijn standpunt tegenover hervormingen. Het park is ook vlakbij de oude binnenstad van Manila, Intramuros (tussen muren). Hier hadden we ’s middags een drie uur durende Tour waarbij we heel veel gehoord hebben over de geschiedenis van de Filippijnen en Manila. Ondanks dat Luuk en Rachel de tour al meerdere keren hebben gedaan, bleef het ook voor hen interessant en na het aanhoren van alle verhalen die verteld werden was dat ook wel te begrijpen. De Tweede Wereldoorlog heeft Manila ingrijpend veranderd en dat is goed te zien.

Zaterdagavond was het tijd voor wat lichtere kost; Luuk en ik hebben twee Hollandse appeltaarten gebakken voor de familie van Rachel die we op zondag zouden bezoeken. Tussen het bakken door moesten we ook nog even spullen inpakken omdat we na het bezoek meteen door zouden rijden naar Anilao.
Zo reden we dus zondagochtend met een volgepakte auto (of beter, bus), twee appeltaarten en Luuk achter het stuur naar Fairview. Alle familie van Rachel die in Manila was, was ook gekomen om samen met ons te eten en spelletjes te spelen. Wij voelden ons erg welkom en hebben heerlijk gegeten. Van de taarten was niets meer over dus dat was een goed teken! Na een bezoek van twee uurtjes hebben we Liza bij de winkel gedropt en zijn we doorgereden naar Anilao. Een stuk snelweg en daarna een stuk de provincie in. Na twee en een half uur rijden kwamen we aan bij Anilao Beach Club (ABC), waar Rachel en Justin ooit hebben leren duiken. Het zag er prima uit; hier konden we ons wel drie dagen vermaken! Voor mij begon ’s avonds meteen het harde werken aangezien ik een duikcursus zou gaan doen. Meteen na het avondeten had ik mijn eerste theorieles. Omdat reizen toch best vermoeiend is en de wekker weer vroeg zou gaan de volgende dag, zijn we daarna maar direct gaan slapen.

Terwijl ik op maandagochtend voor het eerst het water in ging, was Luuk druk met twee specialisatiecursussen; Nachtduiken en Nitrox (speciaal soort zuurstofmengsel). Hiervoor moest hij ook lessen volgen. Samen met Justin, die gecertificeerd Diveguide is, heeft hij ’s middags nog een plezierduik gedaan. Papa en mama hebben lekker lui gedaan en Rachel moest wel lui doen aangezien ze verkouden was en dus niet kon duiken…. Terwijl mijn duikdag erop zat maakten Justin en Luuk zich klaar voor Luuk zijn eerste nachtduik; zwemmen met een zaklampje dus. Tijdens hun duik had ik weer theorieles en nadat de heren weer boven water waren en opgewarmd (je koelt snel af in water..) hebben we gezamenlijk gegeten en zijn we op tijd gaan slapen want iedereen was moe (en ik behoorlijk verbrand… -_-). Qua dagritme is duiken goed te vergelijken met skiën: vroeg op, goed ontbijten, sporten, lunchen, sporten, avondeten, even lekker zitten en weer vroeg je bed in!

Hetzelfde patroon was dus zichtbaar op dinsdag: vroeg op, ontbijten en aan de slag. Op dinsdag zijn we met z’n allen (en mijn duikinstructeur) met een boot naar een andere divesite gegaan: Luuk en Justin zijn met z’n tweeën op pad geweest, Rachel, papa en mama hebben gesnorkeld en ik heb weer hard geoefend aan mijn ‘essential skills’. Toen we weer terug waren bij ABC hebben we even lui gedaan, Luuk en Justin hebben de tweede nightdive gedaan en heb ik gestudeerd. Voor mijn certificaat moest ik namelijk ook nog een theorietoets maken. Niet heel lastig maar het moet toch even gebeuren!

Woensdag was al weer de laatste dag bij ABC. Terwijl ik nog twee duiken moest doen (je moet 4 officiële duiken doen voor je certificaat) was iedereen druk aan het inpakken en moest Luuk de twee toetsen voor Nitrox en Nightdive nog maken. Toen ook mijn twee laatste duiken (met pijn en moeite want last van mijn oren/beetje verkouden…) lang en diep genoeg waren, waren Luuk en ik allebei weer een papiertje (of in dit geval pasje) rijker en konden we met opgeheven hoofd naar huis! Om 14.30 zijn we via de toeristische route richting Manila gereden. Dat ging erg voorspoedig en het was mooi om het binnenland van het eiland Luzon te zien. Toen we in Manila de snelweg afreden was het echter snel gedaan met de pret en duurde het bijna twee uur voordat we de 6km vanaf de snelweg naar huis hadden overbrugd en om 20.00 waren we eindelijk thuis! Toen hebben we maar pizza besteld…

Omdat donderdag de laatste hele dag in Manila was hebben we lekker geshopt in Megamall en zijn we ’s avonds in Eastwood (andere mall) uit eten geweest. Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan om in te pakken, laatste inkopen te doen, matrassen en slaapspullen terug te brengen en inmiddels is het hier 14.00 geweest en zijn de koffers zo goed als klaar voor vertrek. Over een uurtje staat de chauffeur van vrienden van Paul en Liza voor de deur van wie we deze week de auto hebben geleend. Hij brengt ons straks naar het vliegveld en dan vliegen we vanavond met ons zessen naar Jakarta waar we Paul en Liza weer zien.

Dat betekent dat onze tijd in de Filippijnen er voor nu op zit maar ik denk dat we met zekerheid kunnen zeggen dat dit niet de laatste keer was dat we hier waren! Het is opvallend hoe vriendelijk iedereen hier is, ik heb geen mensen op straat gezien met een nors gezicht, hoe rijk of arm ze ook zijn. Iedereen begroet je met een glimlach en doet zijn uiterste best om je te helpen. Een hele positieve ervaring dus en ik kan me goed indenken dat je je hier best wel thuis voelt.

Goed, nog even snel de laatste troepjes opruimen, omkleden en op naar het volgende land! De volgende keer melden we ons vanuit Indonesië. Tot dan!

Liefs, VHLHR